Hayat, bazen beklenmedik olaylarla doludur ve bu olaylar, insana hem büyük sevinçler hem de zorlayıcı acılar getirebilir. Türkiye'nin dört bir yanında yaşanan hüzünlü bir olay, bir babanın dramatik durumu ile gündeme geldi. Acılı bir baba, "Doktora gitti, gelecek diyorum" derken, aslında ne kadar derin bir sırra sahip olduğunun farkında mı? İşte, bu soruların etrafında şekillenen bir hikaye.
Aslında her şey, oğlu ile birlikte geçirilecek bir hafta sonu planı ile başladı. İstanbul’un kalabalık caddelerinde, bir elektirikli bisiklet alarak geçirdikleri o mutlu anın sonrasında her şey değişmişti. Oğul, birden bire kendini rahatsız hissedince babası onu doktora götürmeye karar verdi. Başta sadece hafif bir ateş ve üşüme şikayeti olan genç çocuk, zamanla durumu ağırlaşınca babası çözüm arayışına girdi. Birçok tahlil ve muayene sonrası, doktorların yüz ifadesindeki belirsizlik babanın yüreğine bir korku saldı. "Bir şeyler ters gidiyor" diye düşünmeye başladı.
Hastanede geçen günler, acılı baba için birer işkenceye dönüştü. Oğlunun durumu giderek kötüleşirken, tedavi süreci ise bir türlü sonuç vermiyordu. Her geçen günle birlikte umutları da azalmaya başladı. Öyle ki, oğlunun hastanedeki durumu, aniden hayatı boyunca taşıyacağı bir sır haline gelmişti. "Doktora gitti, gelecek diyorum," demesi, aslında bu yaşadıklarının içe dönük yansımasıydı. Doktorlar, yaşanan sürecin sonunda hastalığın ne olduğuna dair kesin bir teşhis koyamadılar. Babası oğlunun gözlerinde kaybolurken, içindeki korku da büyüyordu.
Baba, her gün hastaneye gelip oğlunun yanına koşarken, aynı zamanda çıkan haberlerden etkileniyor, insanların "Acaba ne oluyor?" sorularını duyuyordu. İnsanın en sevdiği varlığının hasta olduğunu bilmek, her gün içten içe bir yara açıyordu. Kimseye anlatamadığı o büyük sır, aslında kendi içinde çürüyordu. Sağlık durumu belirsiz olan hastalar arasında dolaşırken, kendini yalnız hissetti. Doktorlardan gelen haberler, yüreğindeki ateşi arttırıyordu. "Gelecek" umutları, bazı günlerde tamamen sönüyordu.
Oğlunun tedavi sürecinde yaşanan belirsizlik, zamanla babanın hayatını ele geçirmeye başladı. Yaşadığı kıyasında beliren acılar, hayatının her alanında karamsarlık yaratmaya başlamıştı. Geçmişteki o neşeli günleri hatırlamak, şimdi ona bir işkence gibi geliyordu. "Neden bu başıma geldi? Neden hastalandı?" soruları zihninde yankılanırken, hastane odasında geçirdiği her an, ona yaşadığı kaybın daha da büyüyeceğini hissettiriyordu. Ama bir gün, doktorlardan gelen beklenmedik bir haber tüm dengeleri değiştirebilirdi. İşte o gün acaba alışık olduğu belirsizlik yerini umut mu alacak, bilinmezdi.
Oğlunu kurtarmak için her gün biraz daha umutla mücadele eden baba, bazen etrafındaki insanların ona destek olmasını, bazen de yalnızlığının sona ermesini diliyordu. "Umarım bir gün eve döner," diye düşündü. Ama ne yazık ki, acı bir gerçek vardı; hastalık ve zaman, her insanın hayatında kalıcı izler bırakıyordu. Vekil olan bu durum, onun içindeki boşluğu daha da büyütüyordu. Bir acı da, başkaları tarafından duyulmayan bir çaresizliğin üzerindeki örtüydü.
Dolayısıyla, bu acılı baba sadece kendi oğlunu değil, aynı zamanda sağlık sistemini ve zorlu sürecin getirdiği engelleri de sorgulamaya başladı. Yaşanan süreçlerle birlikte, insan hayatının ne kadar hassas olduğunu anlamıştı. “Doktora gitti, gelecek” demesi, aslında onu bekleyen o büyük sırrın bir parçasını ifade ediyordu. Umut, bazen en karanlık anlarda bile aydınlık bir ışık olabilir. Bu bekleyiş, belki de oğlunun sağlığına kavuşması demekti, belki de yüreğindeki acının dinmesi...
Sonuç olarak, bu hikaye, sadece bir babanın acısını değil, aynı zamanda bir insanların karşısında durduğu büyük savaşın hikayesidir. Her birimizin hayatında böyle anlar olabilir; sevdiklerimizin sağlığı, duygusal yüklerin en ağırını taşımamıza neden olabilir. Unutmayalım ki, bazen karanlığın içindeki umut ışığı özgürlüğümüze giden yol olabilir.
